Anoniem (vrouw, 40 jaar)

Hieronder schrijft een anonieme vrouw van in de 40 haar verhaal van seksueel misbruik door haar broer in haar jeugd. Na het doorbreken van het zwijgen, raakte zij het contact met bijna haar hele familie kwijt.

6 maart 2014 – Anoniem (vrouw, 40 jaar)

“Ik kom uit een gezin met drie kinderen. Ik heb een broer die een jaar ouder is dan ik en een broer die zeven jaar jonger is dan ik. Van buitenaf gezien, waren we een heel normaal gezin. Een voorbeeldgezin.

Mijn oudere broer heeft altijd de baas over mij gespeeld. Hij is degene die mij heeft misbruikt. Dat begon op mijn tiende jaar. Niet ineens, maar heel geleidelijk. In het begin verkenden we elkaars lichaam: hoe ziet een meisje eruit, hoe ziet een jongen eruit? Zo ging het van lieverlee steeds verder. Mijn broer was op seksueel gebied al vroeg rijp. Het is gelukkig nooit tot daadwerkelijke geslachtsgemeenschap gekomen, alhoewel hij het verschillende malen heeft geprobeerd. Ik heb hem daarmee wel van me af kunnen houden. Maar zijn handen hebben genoeg kwaad aangericht. Ik heb hem ook moeten bevredigen. Ik vond dat vreselijk, vies en eng. Ik was zo groen als gras op seksueel gebied. Voorlichting heb ik amper gehad. Het misbruik heeft tot mijn veertiende jaar geduurd, toen werd ik voor het eerst ongesteld. Daarna stopte het.

Na enige tijd ging hij toch verder met seksueel overschrijdend gedrag. Ik begon borsten te krijgen. Als hij langs me heen liep en niemand zag het, kneep hij even in mijn borsten. Ik liep daarom altijd hyperalert door het huis. Dat is doorgegaan totdat hij verkering kreeg, ik was toen inmiddels achttien jaar.

Buikpijn

In deze periode had ik een goede vriendin, maar over deze zaken sprak ik niet. Ik ging altijd veel naar een oom en tante om met mijn nichtje te spelen. Daar was ik heel graag. Het was er veilig. Bij hen vond ik de liefde en aandacht die ik thuis miste. Als ik bij hen vandaan naar huis liep, voelde ik de spanning weer komen. Ik had er een weerzin tegen om naar huis te gaan.

Toen het misbruik begon, ben ik incontinent van urine geworden. Ik verstopte mijn natte onderbroeken op mijn slaapkamer. Mijn moeder vond die dan later. Ze heeft er maar één keer wat van gezegd. Ze zei dat het een voorbode van de eerste menstruatie kon zijn. Ik voelde me diep ongelukkig, onzeker en vies. Hoe kon ik nu elke keer natte onderbroeken hebben? Tot op de dag van vandaag heb ik er last van.

Vanaf de eerste keer dat ik ongesteld was, had ik veel buikpijn. Mijn menstruatiecyclus was erg onregelmatig. Ik slikte constant ibuprofen tegen de pijn. Dat hielp nog altijd niet voldoende. Op een gegeven moment begon ik tussentijdse bloedingen te krijgen, wat uitliep in continu bloedverlies. Dit duurde twee jaar. Toen ik 35 jaar was, is de baarmoeder verwijderd, na mijn aandringen bij de gynaecoloog. Het was geen doen meer. De gynaecoloog aarzelde eerst om het te doen. Zou ik daar geen spijt van krijgen? Maar ik was al het vloeien en die buikpijn zo zat. Er is echt alles aan gedaan om het te stoppen, maar het hielp niet. Er werd nooit een oorzaak gevonden voor de klachten. Toen het misbruik openbaar kwam, was het duidelijk wat de oorzaak was. Het gebeurt vaker dat door misbruik ervaringen de hele hormonale huishouding in de war raakt.
Later, tijdens sessies met beeldende therapie in een herstellingsoord kwam het eruit wat dit met me gedaan heeft. Wat heeft mijn broer me veel afgenomen. Ik zal nooit kinderen kunnen krijgen. Hierdoor kan ik doopdiensten in de kerk niet bijwonen. Ik huil dan alles bij elkaar. Ik zal daar nooit staan met een eigen kindje.

In de hulpverlening

In mijn 37ste levensjaar ben ik bij een psycholoog terecht gekomen, omdat ik helemaal vastliep in het leven. Ik kreeg met de intake een vragenlijst mee. Ik moest onder andere iets opschrijven over mijn jeugd. Daarbij heb ik echt zitten dubben. Schrijf ik mijn verleden wel of niet op?

Ik heb het toen heel summier gedaan. Het heeft echter een half jaar geduurd, eer het verhaal eruit moest. Ik kon het niet meer voor me houden. Al die tijd liep ik bij de psycholoog. Zij had bij onze eerste afspraak al door dat ik misbruikt was, maar heeft al die tijd gewacht tot ik er zelf mee kwam. Dat heb ik heel correct gevonden. Er moet eerst echt vertrouwen zijn, eer je zoiets durft te vertellen.

Altijd heb ik me schuldig gevoeld. Was het misbruik ook niet mijn schuld, omdat het onschuldig was begonnen?

Op een gegeven moment heb ik eerst mijn ouders met het verleden geconfronteerd. Zij zijn ook mee geweest naar de psycholoog. In eerste instantie waren zij heel open en meelevend. Het moest wel waar zijn – alle puzzelstukjes over hoe ik vroeger was, vielen op zijn plek. Toen werd mijn broer ermee geconfronteerd. Daarna waren de problemen voor mij niet van de lucht. Hij ontkende natuurlijk. Aan mijn ouders heeft hij een reden verteld waarom hij zeker weet dat hij nooit wat met me heeft gedaan. Maar die reden mocht verder niemand weten. Het was blijkbaar wel veel aannemelijker dan mijn verhaal. Want mijn moeder kwam op een avond vertellen dat mijn broer thuis was geweest en had verteld dat hij nooit wat met me gedaan had. Ze was zeer boos op mij. Hoe kon ik nu ooit verzonnen hebben dat hij mij misbruikt had!!

Toen ze boos wegging, raakte ik helemaal overstuur. Ik werd voor de tweede keer slachtoffer gemaakt. De psycholoog stond ook met haar oren te klapperen. Eerder hadden wij een goed gesprek gehad met mijn ouders, en nu dit? Mijn moeder heeft zelfs een brief naar mijn psycholoog gestuurd om haar duidelijk te maken dat ik een grote fantast was en dat ik ook dit verzonnen zou hebben.

De situatie werd ondraaglijk voor me. Ik ben 10 weken in een herstellingsoord opgenomen geweest en heb daar verschillende therapieën gevolgd. Elke sessie was weer zeer emotioneel voor me. Er kwam zoveel naar boven.

Na het ontslag ben ik in een GGZ instelling behandeld om de incest te verwerken door middel van EMDR therapie. Dit was een zeer heftige periode, maar de behandeling hielp wel. Na een half jaar kon ik weer slapen zonder nachtmerries. Ik ben absoluut niet meer bang voor mijn broer. Op een verjaardag zat ik eens tegenover hem en ik keek hem telkens recht in het gezicht aan. Hij was duidelijk nerveus en wist niet waar hij kijken moest. Hij durfde mij niet aan te kijken en ging op een gegeven moment schuin zitten. Ik dacht nog: ventje, jij had toch niks gedaan, zei je, waarom doe je dan zo zenuwachtig?

Verbroken contact

Intussen bleef het contact met mijn ouders moeizaam. Ze kwamen telkens voor mijn broer op. Ik voelde me elke keer aan de kant gezet. Op een gegeven moment was de maat vol en kon ik niet anders dan het contact met hen verbreken. Het voelde als een bevrijding. Eindelijk niet meer mezelf steeds moeten verdedigen, steeds moeten vechten om een beetje erkenning en aandacht. Na een paar maanden kwam alle spanning eruit over wat mijn ouders allemaal tegen me gezegd hebben en hoe ze gehandeld hebben. Ik loop nu weer bij de psycholoog waar ik begonnen ben. Ik was er twee jaar niet geweest. Ze vindt me al enorm opgeknapt. Veel zelfverzekerder en rustiger geworden. Gewoon een heel ander mens. Dit hoor ik ook van mensen in mijn omgeving. Ik ben veel opener geworden, gezelliger. Ik kan mezelf weer zijn.

Ik ben nu het contact met bijna de hele familie kwijt. Alleen met mijn jongste broer heb ik al die tijd goed contact gehouden. Hij begrijpt mij goed en gelooft me volledig. Als je me zou vragen of ik, als ik het over mocht doen, was blijven zwijgen over het misbruik om zo het contact met de hele familie te behouden, zeg ik: nee! Ik zou het ook dan weer zo doen als ik het nu heb gedaan. Er is zo’n zware last van me afgevallen. Vele lichamelijke klachten zijn verdwenen. Toen ik mijn vriendinnen over de incest vertelde, keken er een aantal niet gek van op. Ze hadden het al vermoed door allerlei uitspraken en gedragingen van mij. Ze hebben het nooit aan me durven vragen, omdat ze me zo’n kwetsbaar vogeltje vonden.

Mijn verleden zal me altijd blijven achtervolgen, de incest trekt door in alle facetten van het leven. Ik heb nooit verkering gehad. Ik moet geen jongen aan mijn lijf. Sowieso reageer ik op aanraking snel agressief. Iedereen moet van me afblijven. Ik heb in mannen weinig vertrouwen. Ik denk al snel: “Ze zijn allemaal hetzelfde, denken alleen maar aan seks”.

Zoek hulp!

In mijn kerkenraad van toen ben ik hevig teleurgesteld. Op aanraden van vriendinnen heb ik de kerkenraad op de hoogte gesteld. Het werd ter kennisgeving aangenomen en dat was alles.
Ik heb nog geprobeerd om aangifte tegen mijn broer te doen, maar het was helaas vijf jaar verjaard. De zedenpolitie vond het jammer, dit maken ze vaak mee. De agente die ik sprak, vond dat weleens frustrerend: er blijven zoveel daders rondlopen. Maar het belangrijkste vonden ze dat het misbruik gestopt is en ik hulp had. De politie zei ook eerlijk tegen me: “Ik geloof je verhaal van a tot z. Als iemand een misbruikzaak verzint, wat helaas weleens voorkomt, krijgen we vaak gelijk al argwaan.” Hoe mijn broer reageerde op het misbruik, het ontkennen dat het ooit gebeurd was, ging volgens het boekje. Dat hebben de politie en mijn hulpverleners tegen mij gezegd.

Of ik nog boos ben op mijn broer? Het antwoord is nee, al klinkt dat misschien raar. Toen de zedenpolitie me opbelde om te zeggen dat mijn aangifte verjaard was, kreeg ik met kracht de woorden uit psalm 131: en stil berust in Zijn beleid. Na een gevecht met mezelf, heb ik alles aan de Heere over mogen geven. Hij weet op het meest volmaakt wat er gebeurd is. Mijn broer kan niet meer voor de aardse rechtbank verschijnen, maar zal eens voor de Hemelse Rechtbank moeten verschijnen. En daar zijn geen verzachtende omstandigheden of iets dergelijks. Als ik daaraan denk, kan ik zelfs medelijden met hem hebben. Hij zal zijn verdere leven met een leugen moeten leven. Misschien leven met de angst dat de waarheid toch een keer boven tafel zal komen of dat er meer openheid in de zaak komt.

Ook richting mijn ouders ben ik niet boos meer. Ook zij zullen, lijkt me, niet zorgeloos verder leven. Zij willen niet geloven wat er gebeurd is, omdat ze het nooit hebben gemerkt. Onlangs had ik het er erg moeilijk mee dat ik het contact met mijn ouders heb verbroken. Mag dat wel, Bijbels gezien? Ik kwam in de knoei met het vijfde gebod, vaak komen ouders ook met dit gebod. Ik weet dat ik niet anders kon. Men vergeet dat er ook in de Bijbel staat: gij ouders, verwekt uw kinderen niet tot toorn. Ik heb het vaak in gebed voor de Heere neer mogen leggen. Hij kwam ineens duidelijk over met psalm 139: Niets is o Oppermajesteit, bedekt voor Uw alwetendheid. Wat kan dat een troost zijn in alle moeite en zorgen. Hij weet wat er allemaal is gebeurd, Hij weet van al het onrecht dat is aangedaan. Ik hoop dat dit andere incestslachtoffers ook tot troost en bemoediging mag zijn.

Ik hoop ook van harte dat het Reformatorisch Meldpunt een rol kan gaan spelen voor incestslachtoffers. Dat slachtoffers gaan weten dat ze niet de enige zijn die dit overkomt. Het komt zoveel voor in onze gezindte. Het is goed dat ze het op één punt kunnen gaan melden en dat ze daar goed advies krijgen over hoe en waar ze hulp kunnen zoeken.

Word je op dit moment misbruikt: zoek hulp!! Neem iemand in vertrouwen over het misbruik. Dat is de beste stap die ik toen gezet heb. Al mijn hulpverleners waren onchristelijk, maar dat stond voor mij de hulpverlening niet in de weg. Ik werd geaccepteerd zoals ik was. Ik ben ze zeer dankbaar voor alles wat ze voor me hebben gedaan. Verder heb ik veel steun van vriendinnen en goede kennissen. Dat heb ik ook hard nodig.”

De foto is gefingeerd.

Doorpraten over het verhaal van deze vrouw?

© Reformatorisch Meldpunt, 2014
Alle rechten voorbehouden. Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Reformatorisch Meldpunt is het niet toegestaan de inhoud van bovenstaand artikel te verveelvoudigen, op te slaan in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar te maken.