Britt, 29 jaar

Hier schrijft Britt, seksueel misbruikt op haar 14e, een brief aan al haar lotgenoten. Ze vertelt haar verhaal en vraagt lotgenoten erover na te denken om hulp te gaan zoeken.

12 oktober 2017 – Britt

Hoi,

Heel fijn dat je de moeite neemt om mijn verhaal te lezen. Ik hoop dat ik je door mijn verhaal de moed kan geven om te gaan handelen en ook jouw verhaal te gaan delen met je omgeving.

Ik ben opgegroeid in een normaal gezin: een vader, moeder en broers. Ik heb geen heftige dingen meegemaakt thuis en kijk met een fijn gevoel terug op de eerste 13 jaren van mijn leven. Helaas is vanaf mijn 14e alles overhoop gegooid doordat een man van 31 jaar besloten had mij op een slinkse wijze in zijn val te lokken. Ik had destijds een goede vriendin, Tess, waar ik alles mee deelde. We deden werkelijk alles samen en hadden het fijn. Zij had een broer, Reindert, die dichtbij woonde waar we regelmatig langs gingen voor de gezelligheid.

Ik behoorde niet tot de categorie meisjes die geinteresseerd was in jongens en seks. Ik vond het allemaal niet interessant. Liet mij maar lekker mijn gang gaan met mijn vriendinnen, lol maken, shoppen en genieten van het leven. Ik had zelfs nog nooit gezoend..

Ik kan me nog goed herinneren wat de 1e stap van hem was, waar al duidelijk een grens werd overschreden. Tess en ik waren op zondagavond uit de kerk naar Reindert en zijn vrouw gegaan om een bakje koffie te drinken. Dit deden we vaker. Ik was daar kind aan huis en mocht daar zelf drinken pakken als ik dat wilde. Reindert was altijd erg aardig en ik vond zijn aandacht ook leuk. Die avond liep ik naar de keuken toe en deed de koelkast open. Op dat moment stond hij ineens dicht achter me en legde zijn hand op mijn billen terwijl hij vroeg of het lukte. Ik schrok hiervan maar heb er niets van gezegd..

Heel vaak heb ik me afgevraagd waarom ik toen niets heb gezegd of gedaan. Ik was jong en naïef. Ik dacht dat het een éénmalige bevlieging van hem was. Helaas was dit niet zo. Stukje bij beetje verlegde hij zijn grenzen, en stukje bij beetje liet ik het allemaal gebeuren. Ik durfde er niets over te zeggen tegen mijn vriendin of mijn ouders. Ik dacht dat het aan mij lag, had ik maar niet zo aardig moeten zijn. Doordat Tess niets wist bleef ik met haar over de vloer komen bij Reindert. Het had geen zin om niet meer te gaan, want dan nam hij contact op via de telefoon en ging hij me zo bespelen dat ik geen andere optie zag dan maar weer naar hem toe te gaan en hem zijn gang te laten gaan. Later heb ik mezelf vaak verweten dat ik mijn vriendschap niet heb opgezegd met Tess. Maar.. ik durfde niet. Uit later onderzoek is gebeleken dat Reindert een narcistische persoonlijkheid heeft met schizofrene neigingen. Dit was duidelijk merkbaar in hoe hij zich opstelde tegenover mij. Het misbruik heeft uiteindelijk meer dan 10 maanden geduurd. Ik kreeg steeds meer last van de gevolgen van het misbruik. Ik begon te automutileren, heel veel te roken en kreeg suïcidale neigingen. Mijn omgeving snapte er niets van en ik gleed steeds verder af.

Op het moment dat ik eindelijk de moed bij elkaar had geschraapt om alles op alles te zetten om te ontsnappen aan het misbruik, kwam ik een jongen tegen die later mijn man is geworden.

Ik was intussen een prooi voor alle mannen geworden. Iedereen kon met me doen wat ze wilden. Als ik maar aandacht kreeg. Wat ik er voor moest doen, maakte me niet meer uit. Ik ben er van overtuigd dat als ik mijn huidige man niet tegen was gekomen, ik seksueel ontremt was geraakt met alle gevolgen van dien.

Op bijzondere wijze heb ik mijn vriend als 1e in vertrouwen genomen en hem verteld wat er speelde. Hij reageerde heel erg lief en begripvol, maar gaf tegelijk ook aan dat mijn ouders op de hoogte gebracht moesten worden. Nadat ik dit gedaan had, was de hele zaak gaan rollen. Aangezien de dader en ik in dezelfde kerkelijke gemeente zaten, was het een heel moeilijke situatie. De familie van de dader zag ook in dezelfde kerk. De kerkenraad wist niet hoe te handelen.

Ik heb heel snel nadat ik het verteld heb aan mijn ouders de politie ingelicht en ben op advies van mijn hulpverlener aangifte gaan doen. Dit was voor mijzelf achteraf de beste keuze die ik kon maken. De kerk stond niet achter mijn keus en wilde het achter gesloten deuren oplossen.
Tegelijk met de rechterlijk procedure ben ik gestart met therapie om mij te begeleiden. Dit heb ik samen met mijn vriend gedaan. Wij zien dit als een enorme meerwaarde dat we dit samen hebben gedaan. Seksueel misbruik raakt in eerste plaats het directe slachtoffer, maar daarnaast ondervindt de (eventuele) partner er ook veel gevolgen van. Mijn vriend mocht mij niet aanraken, enkel als ik het wilde. Hij was 19 destijds en het is een wonder van God dat wij deze periode samen hebben overleefd.

De dader is veroordeeld voor 2 jaar met daderherapie voor het misbruik. Het heeft mij veel gekost, maar ik kan zeggen dat ik erg blij ben dat destijds de stap heb genomen om te gaan praten. Ik was er van overtuigd dat ik het allemaal wel kon oplossen zonder iemand. Dit was onmogelijk gelukt. Ik deed mezelf nog meer ellende aan dat wat de dader al had gedaan. Ik zal niet zeggen dat het een gemakkelijke weg was. Het kost veel energie en tijd om hier bovenop te komen.

Na 10 jaar bleek dat er in mijn omgeving eenzelfde gebeurtenis afspeelde waardoor ik een spiegel voorgehouden kreeg. Ik merkte toen dat ik nooit écht emoties heb getoond in al die jaren. Ik was een grote meid en kon het allemaal prima oplossen zonder teveel gevoelens te tonen. Dit bleek een illusie. Alles kwam eruit en ik kon na een aantal weken met intensieve therapie zeggen dat ik er écht klaar mee was. Het is net als een wond: als hij dicht is krijg je een litteken, en soms voel je het weer zitten.
Bijvoorbeeld op het moment dat je hoort dat je een dochter krijgt en de paniek toeslaat.. Of op het moment dat je in de krant iets leest.. Of dat je samen de liefde beleefd en je merkt dat je gedachten 15 jaar terug gaan.. Maar daarnaast heb ik heel veel dagen dat ik vergeet dat ik een litteken heb en is het leven de moeite waard!
Je bent bijna aan het einde van mijn verhaal. Ik wil je vragen om een papier te pakken en 2 kolommen te maken. Links zet je datgene neer wat er met jou kan gebeuren als je in deze situatie blijft, en rechts zet je neer wat er met jou kan gebeuren als je hulp gaat zoeken.

Ik ben een gelukkige vrouw, getrouwd met een liefdevolle man, en ik ben een trotse mama. Door alles heen ben ik God dankbaar dat hij mij heeft geholpen in deze heftige periode. Ik geloof dat mensen elkaar heel nare dingen aandoen en dat God hier ook verdriet van heeft. Laat je niet leiden door angst maar door vertrouwen. Hoe lastig dat ook is na misbruik!

Liefs,
Britt

De namen van Britt, Tess en Reindert zijn gefingeerd.

Doorpraten over deze brief van Britt?

© Reformatorisch Meldpunt, 2017
Alle rechten voorbehouden. Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Reformatorisch Meldpunt is het niet toegestaan de inhoud van bovenstaand artikel te verveelvoudigen, op te slaan in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar te maken.