Op 27 mei jl. organiseerde het Reformatorisch Meldpunt samen met stichting Revief project Unbreakable voor de reformatorische doelgroep. Een deelnemer schreef een verslag over de ervaringen van deze dag. Lees het verslag hieronder.
Deelnemersverslag: Daar sta je dan..
Op zaterdag 27 mei 2017 nam ik deel aan het project Unbreakable. Unbreakable is een project waarin slachtoffers een poster vasthouden met een uitspraak van de dader of een andere betrokkene, om in één beeld de ervaringen van iemand te laten zien.
Ik was best wel gespannen. Hoe zou het zijn?
De dag werd geopend met wat huishoudelijke mededelingen. Vervolgens gingen we tijdens een workshop met elkaar in gesprek over datgene wat je meegemaakt had. Elk persoon had ongeveer 10 minuten.
Het voelde gelijk al heel vertrouwd. Ten diepste hebben wij allemaal hetzelfde meegemaakt, ook al is het verhaal van iedereen anders. De ene is door een opa misbruikt, de ander door een oom, de ander door een broer, vader of ambtsdrager. Heel divers, maar toch hebben wij de wonden en gevolgen met elkaar gemeen. Veel in de reformatorische gezindte lopen rond met ongeveer dezelfde vragen, of de opmerkingen die naar onze hoofden geslingerd werden. Een voorbeeld is vergeving. Vaak is dat teruggekomen in de verhalen.
Na de lunch, waar wij nog even ontspannen in de zon zaten, was het tijd om de posters te gaan maken. Dit was moeilijk, zwaar en heftig, maar ook bevrijdend. De tekst die in mijn hoofd zat, zette ik letterlijk uit mezelf. Die morgen had ik zo gebeden of ik dat mocht ervaren: om het over te geven in Gods handen, het verleden los te laten, op Hem te zien. Het opschrijven van mijn tekst op de posters heeft veel tijd gekost. Iedereen kon dit rustig op zijn eigen tijd en manier doen. Ik had een fijn plekje voor mezelf om het in alle rust te kunnen doen. Het voelde eigenlijk als een soort creatieve therapie dat helend werkt. Sommigen zeiden zelfs: ‘Dit werkt beter dan jaren GGZ’. Je vond steun bij en met elkaar, je bemoedigde elkaar en je was er voor elkaar. Dit contact met lotgenoten is erg waardevol. Ik wist nooit wat ik van lotgenotencontact vond, maar ik vond het nu echt heel erg fijn. Je begrijpt elkaar zo goed. Je weet wat de ander voelt en denkt, je hebt hetzelfde.
Ik was als laatste met mijn posters klaar, maar ik voelde dat ik gewoon de tijd mocht nemen die ik nodig had. Toen ik klaar was, mocht ik op de foto. Op de foto gaan was een hele stap, maar wel echt iets unieks.
De dag werd afgesloten met een gedicht en een gebed. Het gedicht is heel bekend, maar raakte opnieuw een gevoelige snaar:
Ik droomde eens en zie
ik liep aan ’t strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.
Ik zei toen “Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad…”
De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
“Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen…”
Tijd om naar huis te gaan. Ik was moe, had erge hoofdpijn. Thuisgekomen ben ik eerst even in bed gedoken.
Ik bedacht in vijf woorden wat ik van de dag vond: intensief – waardevol – bevrijdend – uniek – gaaf.
’s Nachts kon ik niet heel goed in slaap komen. Alles gaat nog is door je hoofd. Zondag ging het allemaal steeds meer een plekje krijgen.
Ik kijk terug op een hele goede dag. Een dag vol met emoties, vol van verwerking, vol van steun en lotgenoten contact. Erg waardevol. Het is een dag die ik niet snel zal vergeten. Ik ben erg blij dat ik het gedurfd heb om deze stap te zetten.
Ik wil met mijn foto’s lotgenoten aanzetten tot praten over het verleden. Er alleen mee rondlopen is niet goed.
Maandag, weer aan het werk. Er zit nog van alles in mijn hoofd. Maar ik mocht ook bemoedigd worden door de tekstwoorden die ik las uit 1 Petrus 5:7: ‘Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u’. Dat is het belangrijkste: de last van het verleden ligt in Gods handen. Hij geeft alles wat nodig is, ook al is het soms zwaar of moeilijk. Hij is erbij!
Via WhatsApp